Omgaan met onbegrip en acceptatie

Ik vind ook dat als je er vanuit gaat dat je niet beter wordt, dan heb je in de toekomst je plannen ook zo gemaakt dat je ze altijd aan kunt.

Mocht je toch wel beter worden, dan kun je altijd nog zeggen, nou dan gaan we opeens op vakantie.

Maar als je al een vakantie hebt gepland, dan is het ontzettend naar om keer op keer dingen af te zeggen, terug te schalen.

Hoi, mijn naam is Leur en dit is de videopodcast Leven met ME, CVS en Pots.

Ik leef met ME, CVS en Pots en dat is niet zo heel makkelijk.

Dus mijn beste tips geef ik hier aan jullie in podcastvorm.

En vandaag wil ik het graag hebben over de dingen die we eigenlijk allemaal wel meemaken als je een groningziekte hebt.

En dat geldt niet alleen voor ME, CVS en Pots, dat geldt voor fibromiogie, voor pijn, voor allemaal dingen.

Als je bijvoorbeeld naar de dokter gaat, dan hebben zoveel van ons al te horen gekregen dat onze bloedwaarders en alle onderzoeken gewoon helemaal goed zijn.

Dat hebben we allemaal, echt allemaal, vast wel een keer gehoord.

En het is zo vervelend, want het is alsof er een inbreker in je huis is.

En elke nacht word jij beroofd.

En dan zegt de dokter, nou weet je, we hebben echt heel goed nieuws, want er is niemand in jouw huis op dit moment.

Hoezo is dat goed nieuws?

Ik bedoel, dat is geen goed nieuws.

Het is niet goed nieuws dat er niks gevonden is.

Ik snap dat het fijn is dat je geen enorme erge ziekte hebt gevonden of zo.

Maar het is niet fijn om gewoon naar huis te gaan met geen antwoorden en ook geen vervolgstappen.

Want dat is vaak ook wat we helemaal niet meekrijgen.

Wat moet je doen als niemand weet wat je hebt?

En dan moet je gewoon ermee leven.

Maar je weet niet eens waarmee je moet leven, en je weet ook niet hoe je dat moet doen dan.

Goed, het begint al gelijk met heel veel frustratie.

De bedoeling is dat ik het vandaag ga hebben over dit soort super veel voorkomende struggles.

En dat ik daar ook gelijk een beetje een positieve twist aan geef.

Ik vind het zelf namelijk heel fijn om gewoon handvaten te krijgen.

Om het leven beter te maken, het leven makkelijker te maken.

En uiteindelijk gewoon een betere kwaliteit van leven te hebben.

Dus de metafoor die ik net gegeven heb, van ik word elke nacht beroofd.

En het is fijn dat er op dit moment niemand in huis is, maar ik blijf beroofd worden.

Dat is een metafoor die je bijvoorbeeld zou kunnen gebruiken bij de dokter om aan te geven van, ik wil een plan.

Er moet nu meer gebeuren dan dat je me naar huis stuurt en zegt, want dat is tegen mij gezegd, kijk maar of je over een jaar nog steeds zo vermoeid bent.

Daar heb ik niks aan.

Uiteindelijk heeft het dus voor mij 12 jaar geduurd voordat ik een diagnose heb gekregen.

Sommige mensen, bijvoorbeeld met long covid, krijgen nu eerder een diagnose.

Dat is al heel erg fijn.

Die bekendheid die nu komt voor post virale ziektes is heel fijn.

Maar heel veel van ons hebben dus nog steeds de struggle dat de dokter niet zo goed meer weet wat hij moet doen.

Weet dat als een dokter zegt, ik kan niks vinden, dat hij dan niet zegt, er is niks te vinden of je hebt niks omdat ik niks heb gevonden.

Hij zegt alleen, ik heb niks gevonden.

Ook als hij dat wel zegt, dan wil ik gewoon dat je snapt dat je dat niet hoeft te horen.

Je kunt ook gewoon naar een tweede dokter gaan, naar een derde dokter, naar een vierde dokter.

Het is niet zo dat als één iemand niks vindt, dat er niks te vinden is of dat er niks mis met je is.

Ook is het zo dat veel van ons niet worden geloofd.

Daarvoor is het fijn om een man mee te nemen.

Dat klinkt heel stom.

Maar vaak worden andere mensen gewoon meer geloofd dan jijzelf.

Dus ook als je bijvoorbeeld een persoon meeneemt van een stichting ofzo, die er meer verstand van heeft.

Soms zijn er patiëntondersteuners of dat soort dingen, die op de een of andere manier toch beter geloofd worden dan jijzelf als patiënt in je uppie.

Op de een of andere manier, we hebben veel artsen ook het idee dat dit soort problemen van vermoeidheid en pijn, dat die dingen in het hoofd zitten.

Het kan natuurlijk zo zijn dat er een klein deel verergerd wordt of wat dan ook, of misschien zelfs dat er echt mensen zijn waarbij hun volledige problemen weggaan door naar een psycholoog te gaan.

Maar heel vaak is dat toch niet zo.

En het is dan misschien niet het einde van de wereld om heel even naar een psycholoog te gaan.

Maar als het enige is wat je doet naar een psycholoog gaan is, of een solkbehandeling, want solk betekent somatische klachten, blablabla.

Maar in ieder geval, als niks van dat soort behandelingen helpt, dan is dat waarschijnlijk niet jouw probleem.

En het vervelende is wanneer dat soort diagnoses of dat soort doorverwijzingen ervoor zorgen dat je niet de hulp krijgt die je nodig hebt.

Als je dat allemaal gelukt is, en je zit gewoon thuis, je hebt een diagnose, en je hebt een beetje een idee van wat je moet doen, dan hebben veel van ons ook nog last van moe zijn van dokters of moe zijn van behandelingen.

Het kan namelijk een ontzettend frustrerend proces zijn.

Ik heb bijvoorbeeld nu een dokter die goed is, alleen ik moet overal achteraan bellen.

Als ik een recept om een recept heb gevraagd, dan is het recept niet verstuurd.

Ik heb gebeld om ergens om te vragen, maar dat belletje is nooit geregistreerd en die vraag is nooit doorgekomen.

Dat is heel erg vermoeiend.

Het hoeft niet alleen maar vermoeiend te zijn als alles fout gaat.

Het is ook vermoeiend als je gewoon heel veel hulpverleners hebt.

Tegen die vermoeidheid vind ik het fijn om zodra je de kans hebt om daar rust van te nemen.

Gewoon even niet naar dokters gaan.

Ik snap dat sommige mensen zeggen van ja, maar moet je niet alles eraan doen om zo snel mogelijk beter te worden?

Ik word toch niet beter.

Hou op.

Ik word niet beter.

Dus ik neem gewoon pauze en probeer andere dingen te doen.

Probeer daar echt een soort van rust van te nemen.

En meestal kan ik het dan daarna weer heel even beter aan.

Ik wil het ook even hebben over de hoop op beter worden.

Ik heb een hele tijd echt sterk de hoop gehad om beter te worden.

En er zijn veel mensen die zeggen dat het heel erg goed is.

Maar voor mij zorgt dat voor zoveel teleurstelling.

En ook als mensen aan je vragen van ben je al beter?

En dan moet ik nee zeggen.

Dat is ook weer teleurstelling.

En als je voor de honderdenste keer een behandeling hebt gehad, waarvan de behandelaar heeft gezegd, oh ja, dit gaat jou wel beter maken en er komt weer niks uit.

Of je hebt maar zo'n ene mini klein beetje vooruitgang, dat je denkt van ja, dat is zo enorm teleurstellend.

Mocht jij klaar zijn met hoop hebben dat je beter wordt, dan is er nog een ander soort hoop waar je wat mee kan.

Ik ben nu geswitcht naar de hoop dat ik gelukkig ga zijn.

Gewoon met de beperkingen die ik nu heb.

En soms betekent dat symptoombestrijding.

Soms betekent dat dingen zoeken waar ik blij van word.

En soms is dat heel erg pezel op een manier die gewoon goed bij mij past.

Allie kleine dingen, dat is een beetje...

Uiteindelijk heb ik sterk de hoop, hoe mijn leven er op dat moment ook uitziet, dat ik het goed vind, dat ik het prima vind, en dat ik het wel redelijk naar mijn zin heb.

En die hoop is een stuk makkelijker.

Ik vind ook dat als je ervan uitgaat dat je niet beter wordt, dan heb je in de toekomst je plannen ook zo gemaakt dat je ze altijd aan kunt.

Mocht je toch wel beter worden, dan kun je altijd nog zeggen, nou dan gaan we opeens op vakantie.

Maar als je al een vakantie hebt gepland, dan is het ontzettend naar om keer op keer dingen af te zeggen, terug te schalen, en minder vermoeiend te maken.

Dus het is wel zo dat ik dingen blijf proberen om niet echt beter te worden.

Niet 100 procent in ieder geval.

Maar ik blijf de dingen proberen die mogelijk energie teruggeven.

Maar de focus is dan niet op een hoop energie hebben.

De focus is dan op mijn geluk eigenlijk.

Met dan een mogelijkheid als een soort van tweede heel klein doel op beter worden.

Maar daar gaan we niet van uit in toekomstplannen.

Ik heb een ontzettend fijne groep mensen om me heen.

Mijn familie, mijn ouderen, mijn vrienden.

Ik heb niet superveel vrienden, want ik ben eigenlijk al heel erg lang heel erg vermoeid.

Dus zoveel tijd en energie heb ik ook niet echt gehad voor vrienden.

Maar de mensen die ik om me heen heb, die zijn eigenlijk heel supportive en hebben nooit echt veel tegengas gegeven tegen het feit dat ik zieker ben geworden.

Voor veel mensen is dat wel de ervaring.

Die hebben dan vrienden die niet begrijpen dat jij ontzettend moe bent en dat het jou niet lukt om naar een feestje te gaan, maar dat het jou wel lukt om naar iets anders te gaan.

Want toevallig is het zo dat jij twee dingen niet aan kunt, maar één ding wel.

En daar kan een vriend of vriendin heel erg boos over worden.

Dat is jammer, dat is vervelend.

Ik heb gehoord van mensen dat ze sommige vrienden helemaal niet meer spreken, omdat dat gewoon altijd fout gaat.

Dat is jammer, pijnlijk, maar goed, dan heb je nog echte vrienden over, is wat zij zeggen.

Ik weet niet of dat een manier van denken is waar je wat aan hebt, maar dat is wat ik van andere mensen heb gehoord.

Sommige mensen hebben ook besloten om met vrienden op manier af te spreken die bij die vrienden past.

En het dan gewoon helemaal niet te hebben over ziek zijn.

Omdat ze gewoon altijd pijnlijke dingen blijven zeggen over het ziek zijn.

Wat ook veel voorkomt is dat het jou niet meer lukt om de dingen te doen die jou, jou maken.

Je hobby's, maar ook je normen en waarden uitleven.

Dat is best wel pijnlijk als je jezelf gewoon niet meer jezelf voelt.

En vooral wanneer je het idee hebt dat je echt aan het overleven bent.

Dat is gewoon niet leuk.

Op verschillende niveaus van ziek zijn het verschillend uit, maar ik wilde wel even vertellen hoe dat er bij mij uitziet.

Ik maak heel graag tekeningen.

Dat was een hobby van mij.

Ik krijg heel erg gehoofd pijn van tekenen.

En ik kan me heel slecht concentreren, want mijn brainfok zit heel erg in de weg.

Voor de manier van tekenen die ik graag doe, moet je je inbeelden waar je bepaalde dingen wil gaan neerzetten.

En dat inbeelden, dat kan ik bijna niet meer.

Als ik het probeer, dan is het bijna een soort oude tv met een slechte connectie.

Waarbij je af en toe een paar flitsbeelden ziet.

En dan poep gaat de tv uit, kapot.

En dan heb ik enorm m'n hoofd pijn.

Het is heel erg jammer.

Ik heb een hele tijd niet getekend en dat ook heel erg verdrietig gevonden.

De manieren waarop ik toch een soort van het tekenen een beetje inhield, is mijn oog voor dingen die ik mooi vind.

Dus als ik in de tuin keek, dan heb ik wel nog steeds dat ik dacht van, oh dit is echt zo'n mooi stukje blad of zo, en dit is iets wat ik echt graag zou tekenen, of waar ik ook graag foto's van zou maken.

Want dat is eigenlijk een soort dubbele functie.

Ik keek graag, vond graag mooie dingen om mij heen, die ik dan of wilde fotograferen of wilde tekenen.

Dat is dus hoe ik het op het allerkleinste deed.

Nu lukt het mij om een soort van kindertekeningen te maken.

Ik teken normaal dus heel erg klein met heel veel detail.

Dus voor mij was het heel tegennatuurlijk om dan heel groot met hele dikke potloden te tekenen.

Maar na twee jaar van af en toe toch een oogje open houden voor opties, heb ik dus gevonden dat het me wel lukt om dat soort tekeningen te maken.

Het lukt mij niet om heel lang te doen over een tekening.

Ik heb wel nagedacht over olieverf, omdat olieverf heel lang nat blijft en dan kun je het echt in kleine delen doen.

Maar ik word pas blij van een tekening als het bijna eigenlijk wel gewoon in één zitting af is.

Ik vond het ook heel erg leuk om mensen te helpen, bijvoorbeeld met deze YouTube-video's.

En dat kon ik in het begin ook niet.

Ik merkte dat alle kennis die ik alvast aan het verzamelen was, kon ik wel heel goed gebruiken om andere mensen te helpen op Facebook.

Dus dat was een heel groot deel van hoe ik mijn tijd besteede helemaal aan het begin, is proberen mensen te helpen in Facebookgroepen die zochten bepaalde linkjes waar ik al van wist en die kon ik dan aan hun geven.

Ik vond het zelfs leuk om in bepaalde groepen te gaan en dan te zoeken naar de ondergesneeuwde vragen waar eigenlijk niemand op had gereageerd omdat niemand ze had gezien.

Ik heb ook bepaalde identiteiten, zoals bijvoorbeeld dat ik graag goed wil zijn voor de aarde.

Recycelen en niet zoveel dingen in huis halen en dat soort dingen.

En dat wordt op een gegeven moment ook best lastig, want als je niet de energie hebt, dan zijn er bepaalde dingen die zorgen dat je toch het huishouden kunt doen, door bijvoorbeeld de vaatwas er aan te zetten met vrij weinig spullen erin.

En dat is niet iets wat ik heel erg graag doe, maar het zorgt wel dat ik kan functioneren met mijn ontzettend weinige hoeveelheid energie.

Ik heb gevonden dat ik me daar een beetje bij moest neerleggen, dat bepaalde dingen gewoon echt niet meer lukte.

En op een gegeven moment bijna niks meer van dat hele zero waste gebeuren.

Dus toen probeerde ik te focussen op wat dan nog wel lukte.

Het deed toch wel pijn dat veel dingen niet lukten.

Maar toch focussen op dan kleine manieren van doen wat ik fijn vind.

Op de een of andere manier hielp dat toch wel om meer mezelf te voelen.

De soort adviezen zijn natuurlijk hartstikke adviezen die specifiek voor mij zijn.

Dus ja, ik hoop dat je er misschien toch iets uit kan halen.

Vooral als je echt bed gebonden bent, dan kan je hier waarschijnlijk niks mee, dus sorry daarvoor.

Over adviezen gesproken krijgen we ook allemaal heel vaak ongevraagde advies.

En daar heb ik al een mening over.

Want ik merkte dat ik in het begin heel graag alle soorten advies wilde krijgen, die ik maar kon krijgen.

Want ik wist niet wat ik moest doen, want ik kreeg helemaal geen antwoorden van dokters.

Dus ja, adviezen vond ik alleen maar fijn.

En toen ik eindelijk wist wat ik had en heel veel al geprobeerd had en heel veel gedaan had, toen begon ik advies opeens heel vervelend te vinden.

Wat ik vooral probeer te doen met al deze trucjes of manieren van denken, is om te zorgen dat dingen zo min mogelijk energie kosten.

En als je het heel vervelend vindt als je advies krijgt, dan kost dat ook weer veel energie.

Dus een manier van denken die ik wel fijn vond, is dat ongevraagde advies niet per se vervelend hoeft te zijn.

Het komt vaak over alsof iemand tegen jou zegt, maar je hebt nog niks gedaan.

Je bent al tien jaar ziek, maar je hebt nog niks gedaan.

Heb je al B12 geprobeerd?

Heb je al vitamine D geprobeerd?

En dan denk jij, dat is het meest basis advies wat je had kunnen geven.

Of dit is het meest random domme advies dat je kunt geven.

Maar ja, die mensen weten dat niet.

Die mensen willen alleen maar helpen.

De intentie is er.

En ik weet dat veel mensen zeggen, ja, maar dat is toch niet fijn om te horen.

Dat snap ik.

Maar wat als het goed advies was geweest?

Is het zo dat je helemaal geen advies wil?

Ja, wat als het opeens het gouden advies er tussen zit?

Dus ik wil mezelf niet helemaal afsluiten voor advies.

Mijn moeder heeft mij gevraagd, wil je dingen horen die ik hoor of meekrijg van andere mensen?

En ik heb gezegd, ja, ik wil het horen in de vorm dat je zegt, ik heb hiervan gehoord, ken je dit?

Ja, nee.

En dat is het.

Voor de rest komt er geen vraag achteraan van, maar ga je het doen, ga je het doen?

Want dat is wel irritant.

Maar ik vind het dus wel fijn om gewoon overal van te weten.

Heel veel advies is natuurlijk advies waar je niks mee kan, maar dat weten andere persoon niet.

Dus mijn favoriete ding is om gewoon te zeggen, dank je wel.

En dat is het.

Want ik ben ook dankbaar dat iemand graag wil dat ik beter word en toch een klein beetje met me meedenkt.

Ook al is het advies waar ik dus helemaal niks mee kan.

Als iemand dus echt wil dat je er wat mee gaat doen, dan moet je wel wat meer grenzen stellen.

En dat is wel wat vervelender door bijvoorbeeld te zeggen, als je er echt energie in wil steken.

Ik heb ontzettend veel dingen geprobeerd.

Ik heb een beter idee van wat wel en niet mogelijk zou kunnen werken.

En ik denk niet dat dit advies bij mij past.

Maar dank je wel voor het meedenken.

En als iemand niet wil stoppen, dan kun je nog altijd zeggen van, tot hier en niet verder.

Ik zou het graag ergens anders over willen hebben nu.

Soms krijg je ook de opmerking, je bent te jong om ziek te zijn.

En ik heb het idee dat mensen dat zeggen, om te zeggen, ik wou dat jij niet ziek was, want je hebt nog je hele leven voor je.

Dus ik vind dat geen vervelende opmerking.

Ik zeg gewoon, dank je wel.

Ik wou ook dat ik niet ziek was.

Zij weten ook dat er kinderziekenhuizen bestaan.

Kinderen kunnen ziek zijn.

Ja, dus ik zie dat niet als heel erg vervelend.

En nog een ding wat vaak gezegd wordt, is je ziet er niet ziek uit.

En dat klinkt voor ons af en toe alsof mensen zeggen, maar jij bent helemaal niet ziek, toch?

Want je ziet er niet ziek uit.

Ik weet niet precies of dat is wat ze zeggen, maar ik probeer het niet zo op te vatten.

Ik probeer het positief op te vatten, zodat ik er niet geïriteerd over raak.

Dus ik probeer te denken dat ze in de war zijn of zo.

Dat ze niet helemaal snappen waarom ik er niet ziek uit zie.

Dus ik leg dan eigenlijk gewoon graag uit van ja, mijn ziekte, zoals veel vergelijkbare ziektes, is een onzichtbare ziekte.

En dat is heel fijn voor mij dat ik er uit zie als mezelf.

Tenminste, ik zie er nog uit als mezelf.

Ik snap dat niet iedereen er nog helemaal uit ziet als zichzelf.

Maar soms zeg ik dat alleen, dat ik denk van ja, fijn dat ik er nog als mezelf uit zie.

En soms zeg ik er nog achteraan dat het soms ook wel vervelend is wanneer mensen je niet geloven of niet kunnen zien dat je iets nodig hebt, zoals bijvoorbeeld het feit dat ik moet gaan zitten.

Daar denkt niet iedereen aan, omdat ik er niet uit zie alsof ik moet zitten.

Soms leidt dat er ook toe, dat mensen dus beter begrijpen dat ik dingen nodig heb, ondanks dat ik er niet uit zie alsof ik dingen nodig heb.

En dat ze dus ook behulpzamer zijn.

Dus soms maak je meer vrienden eigenlijk, of heb je daar meer aan, dan door boosig te reageren.

Door niet ontzettend prettig behandeld te zijn door dokters, is het ook lastig om te weten wanneer ga je dan eigenlijk naar een dokter.

En wat nog moeilijker is, is wanneer bel je 112.

Want heel veel mensen die ziek zijn en regelmatig 112 bellen, hebben hele slechte ervaringen in het ziekenhuis, omdat ze in het ziekenhuis ook niet weten wat jouw aandoening is, en dus ook niet goed weten wat ze ermee moeten.

En sommige mensen worden dan ook gewoon niet prettig behandeld.

Het is dus niet zo dat iedereen hier staat te springen om naar het ziekenhuis te gaan, maar veel van ons hebben wel hele vervelende symptomen, die ons toch echt doen denken, gaan we dood?

En bel je dan 112, of word je dan weer voor aansteller uitgemaakt?

Ik vind het zelf heel moeilijk om te bepalen of ik naar het ziekenhuis moet of niet.

Ik ben eigenlijk nooit met de ambulance meegeweest, omdat ik soms toch best wel een ongezonde mindset heb, dat ik eigenlijk bijna liever dood ga thuis dan dat ik naar het ziekenhuis ga.

Ik weet dat dat een vrij extreme, extreme gedachte is, dus ik ben me ook wel gaan aanpassen.

Ik heb nu een goed beeld van wat mijn symptomen zijn.

Als ik mijn eigen symptomen heb die ik normaal ook heb, of die ik weleens gehad heb, maar ik heb ze erger dan normaal, dan sta ik toch wel heel erg het twijfelen en ga ik waarschijnlijk niet naar een dokter of wat dan ook.

Als ik nieuwe symptomen heb en ze zijn intens, dan is er een grotere kans dat ik 1 in 2 ga bellen.

En wat ik het fijnste vind is om eerst om de huisarts te bellen, omdat daar een vrouw zit die dan met je mee kan denken of dit iets urgents is of niet.

Want er is een grote kans dat het niet per se heel urgent is, maar er is ook altijd een kans dat je in het ziekenhuis plant en dat ze tegen je zeggen, waarom heb je zo lang gewacht met hierheen komen?

Je had bijna dood kunnen zijn ofzo.

Ik bedoel, ik wil je niet bang maken.

Maar dat wil je ook niet.

Dus ik vind het prettig om dus met de huisartsassistent te checken van, hey, wat is nou slim om te doen?

Want het is gewoon niet makkelijk om zoiets te bepalen als je chronisch ziek bent.

Wat ook veel bij ons voorkomt is dat we denken dat we beter zijn uit het niks.

Gewoon omdat je alleen maar een goede dag hebt.

Of heel even meer kan dan normaal.

Je heel even normaal voelt.

En dan denk je, heb ik me de hele tijd aangesteld?

Ben ik nu gewoon beter?

Of misschien was ik altijd wel beter?

En ben ik inderdaad gewoon gezond, zoals de dokter zegt, omdat mijn bloedwaarders altijd goed zijn?

Dat is best wel irritant.

Vaak zorgt dat dat we veel te veel gaan doen.

Veel te veel energie uitgeven.

Dat doen we sowieso vaak wanneer we opeens een goede dag hebben, want ja, meestal is er nog heel veel te doen als je te weinig energie hebt.

Maar dat is dus best wel irritant.

Weet dat je niet gek bent.

Dat is een universele ervaring, dat je denkt dat je je aanstelt.

Dat is niet zo.

Ik heb ook vaak het gevoel dat als iemand me niet snapt, dat ik me heel graag wil bewijzen van kijk, ik geef nu ontzettend veel energie aan en dan ga je zien hoeveel ik leid nadat ik dat gedaan heb.

En als ik dat alleen al mentaal heb bedacht, dan denk ik van ja, dan snapt deze ene persoon misschien dat ik ziek ben, maar dan moet ik daar heel veel voor leiden voor deze ene persoon.

Dat gaan we niet doen.

Dus die fantasie helpt mij er eigenlijk vanaf van dat bewijsdrang.

Want dat heeft helemaal geen nut.

Als die persoon mij niet gelooft, is dat het probleem van die persoon.

En ik blijf gewoon binnen mijn grenzen.

Ik weet wat er gebeurt als ik over mijn eigen grenzen heen ga.

En andere mensen hoeven dat niet te weten.

Dat klinkt een beetje hard.

Het is wel fijn als andere mensen dat wel begrijpen, maar sommige mensen begrijpen dat gewoon niet.

En als je die mensen gewoon links kan laten liggen, dan is dat het beste voor je rust en voor je energie ook dus.

Er zijn nog heel veel van dit soort universele ervaringen, maar dit zijn in ieder geval de ervaringen waar ik nu al iets op heb gevonden om er zelf mentaal wat makkelijker mee om te kunnen gaan.

Ik heb acceptance en commitment-therapie gekregen.

Dat is een therapie die ik sterk kan aanraden.

Ik vond dat een hele fijne therapie om mijn ziekte beter te accepteren.

In een notendop is het dat je niet per se accepteert dat je dit rotleven leidt, maar je accepteert de gevoelens die daar wel bij komen.

Dus ik accepteer het gevoel van verdriet, dat ik weer een hele hoop dingen niet kan doen.

En dat betekent dat ik dus ook af en toe gewoon heel hard sta te huilen.

En dat hoort er ook bij.

Het toelaten van al die nare emoties, dat is eigenlijk het accepteren van je ziekte.

En bij mij is het dus ook heel vaak zo, dat als ik aan het leiden ben van mijn eigen emoties, dan heb ik nog niet de emotie gevonden, die eigenlijk ergens diep in mij verstopt zit.

Want vaak heb ik niet eens door dat ik eigenlijk heel verdrietig ben, dat ik een vriendin na een half uur al naar huis heb moeten sturen, in plaats van na een uur.

En dan moet ik die echt gaan vinden en die gaan voelen.

Goed, dat zijn mijn tips voor deze keer.

Ik hoop dat je er wat aan had.

Als je zelf goede tips hebt om met bepaalde dingen om te gaan, dan hoor ik het ontzettend graag, want ik ben ook nog best wel druk bezig met dit soort dingen uitvogelen.

Ik vind het heel fijn om mensen te helpen op deze manier.

Als jij iemand weet die hier baat bij zou hebben, kun je deze video naar hun sturen, want ik maak niet echt reclame voor mijn video's.

Dus ja, als je dat wil doen is dat fijn.

En ja, als je nieuw bent, ik heb meer van dit soort video's.

Dit is wel volgens mij de enige over mindset, maar in ieder geval over MSCVSM Pots.

Ik vond het weer heel leuk om een video te maken.

En dan zie ik jullie misschien de volgende keer.

Do

ei!