Leren NOOIT meer over mijn grenzen te gaan | Challenge deel 1 #32

In deze uitgeschreven videopodcast aflevering vertel ik over hoe ik mijzelf uitdaag om minimaal een maand niet over mijn grenzen te gaan. Ik wil weten wat er dan gebeurt en welke skills ik nog mis om dat te kunnen.

(Afleveringen met een nummer er achter zijn veranderd in blog. De rest is nog puur de ondertiteling vanaf youtube. Ik kan zelf niet zo goed lezen en heb dyslexie dus verwacht niet te veel van de taalkundigheid Sorry!)

Een maand geen pem challenge

Een maand lang niet over mijn grenzen gaan. Een maand lang dus geen pem.

Waarom zou ik dat mezelf aandoen?

Ik heb ME/CVS. Het hoofd symptoom daarvan is pem en dat betekent dat als ik teveel doe dat ik dan een hele tijd heel veel symptomen heb.

Ik dacht, nou weet je, als ik hier toch de rest van mijn leven mee moet leven, dan wil ik ook af en toe gewoon even leven, weet je wel?

Er zijn mensen die het lukt om vooruitgang te boeken of wat beter te worden wanneer ze een hele tijd geen pems hebben, dus als ze echt goed binnen hun energie envelop blijven. Mijn hele podcast tot nu toe gaat over leren hoe je binnen je energie envelop blijft, maar ook over hoe je je kwaliteit van leven verhoogt.

Ja, ik vond dat je dan gewoon af en toe af en toe gewoon even moet leven. Als je bijvoorbeeld eens in de 2 a 3 maanden een pem hebt en het is niet zo een zware pem, dan is dat prima toch? En misschien ga je dan ook wel gewoon nog steeds vooruit.

Vooruitgang is trouwens een beetje tricky om het over te hebben. Dus als dat je triggert, sorry daarvoor. Het lijkt er bij mij wel op dat ik vooruitgang zou kunnen boeken.

Achteruitgang

Nu ga ik de laatste tijd achteruit.

Ja, dat is omdat ik dus gewoon te vaak over mijn grenzen ga omdat ik iets zo leuk vind dat ik mezelf niet kan stoppen.

Dus ik dacht altijd dat ik een keuze had. Dat ik zelf besloot wanneer ik over mijn grenzen ging, dat het mijn keuze was om af en toe een pem te hebben. Maar nu werd mijn gezondheid wel zo erg dat ik dacht, dit is niet goed, dit moet ik niet doen.

Ik wilde vooruit niet achteruit. Dus is het eigenlijk wel een keus dat ik pems heb of kan ik me mezelf gewoon niet tegenhouden?

De uitdaging

Ik vond deze uitdaging een leuke manier van proberen niet verder achteruit te gaan.

Maar ook om te leren welke skills ik eigenlijkmis. Want ik heb nu ontzettend veel tools en dingetjes, waardoor ik nu eigenlijk bijna geen symptomen meer heb behalve als ik een pem heb. Maar toch lukt het me niet om te voorkomen dat ik over mijn grenzen ga.

Dat wil ik leren en ik wil ook eigenlijk weten wat gebeurt er als ik een hele tijd geen pem heb? Want het lukt me eigenlijk al heel erg lang niet om geen pems te hebben voor een maand. Ik weet eigenlijk niet meer wat er gebeurt als ik dat doe, want meestal na 2 of 3 weken werk ik mezelf gewoon weer in een pem.

PEMS voorkomen

Ik wil het er eerst even over hebben dat ik geluk heb dat ik heel goed controle heb over wat mij pems geeft. Ik weet heel goed waar pems door komen bij mij en ik kan dat best wel goed vermijden dus het enige eigenlijk, waardoor ik nu continu een pem heb is omdat ik besluit dat ik iets leuk wil doen en daar gewoon niet mee kan stoppen.

De reden dat ik er een challenge van maak is omdat ik iemand ben die heel erg gedreven is door uitdagingen. En dit echt wel zie als een manier van groeien op een leuke manier. Dus voor jou hoeft het echt niet gezien te worden als een challenge als je dit ook zou willen proberen. Dit is gewoon een format dat voor mij goed werkt.

Realisaties

De eerste realisatie die mij hielp is dat ik dacht, hoeveel energie ik heb, dat wil ik ook precies goed uitgeven. Ik ben zo iemand die bijvoorbeeld in een park zou lopen en dan wil ik alle hoeken van het park hebben gezien, want anders vind ik het zonde van mijn geld.

(Als het een park is waar je voor betaalt)

Zo voel ik me ook over het leven. Ik wil alles uit mijn dag hebben gehaald wat ik eruit zou mogen halen. Alleen, als je precies op dat randje zit is er ook een hele grote kans dat je daar overheen gaat. Dus ik heb een soort van geaccepteerd van, oke, ik ga dus niet alles eruit halen wat erin zit. Dat is niet handig, Het is niet slim, het werkt niet en daardoor heb ik uiteindelijk pems, waardoor ik minder kan zien van het park dat we het leven noemen.

Mijn baseline

Ik ben ook opnieuw gaan kijken naar wat is eigenlijk mijn baseline, want ik had best een goed idee van hoeveel ik ongeveer mag doen.

Ik mag 2 a 3 activiteiten per dag doen en ongeveer 2000 stappen zetten per dag.

Maar nu is dat dus naar beneden gegaan. Ik heb met een timertje dat omhoog telt gekeken, hoeveel doe ik eigenlijk op een dag?

Mijn baselijn is nu dat ik één uur per dag iets mag doen en voor de rest moet ik op de bank liggen en op de bank, nu het zomer is, bevalt me eigenlijk ook niet goed.

Ik merkte dat ik de zon niet aan kan, dus nu lig ik op bed in het donker.

Mijn vader heeft me geholpen met het rolgordijn meer licht dicht te maken.

Waardoor het nu echt goed donker is. Nou ja, redelijk goed donker is in mijn kamer en ik heb dus ook mijn hele setup van mijn laptop en mijn spulletjes naar boven gebracht.

Ik kom er tot nu toe eigenlijk alleen uit om naar de WC te gaan en om te eten, en daarvoor moet ik de trap af en ik merk dat het, ja dat dat soms ook een beetje wringt, Dat dat niet heel handig is.

Ik heb mezelf dus echt wel een stuk erger gemaakt. Het ging veel beter, dus dit is wel echt heel jammer. Wanneer het dus wat beter gaat, meestal zo'n twee weken in het herstel.

Ik heb deze cyclus al een paar keer gehad, dat ik dus denk van ik ga nu echt een maand geen pem hebben en dat ik dan na één of twee weken weer een pem heb.

Dus wanneer ik twee weken goed ben gegaan, dan mag ik 1600 stappen zetten.

Ik mag me aaneengesloten een uur ongeveer concentreren. Kletsen met mensen mag maar 45 minuten en ik mag aaneengesloten nog maar 30 minuten rechtop zijn.

Ik doe nog maximaal twee dingen per dag, soms één en het mag alleen maar per dag deel.

Dus als ik 's ochtends iets gedaan heb, dan mag ik pas 's middags het volgende ding doen, Ik ga maximaal één keer per twee weken de deur uit.

Grenzen

Waar ik ook achter kwam met de deur uitgaan, is dat ik het helemaal niet mogelijk zag voor mezelf om aan te geven dat ik bijvoorbeeld de psycholoog toch online wil of dat ik bloed prikken thuis wil laten gebeuren. Dat soort grenzen aangeven, ja, dat lukt mij heel slecht. Grenzen überhaupt aangeven vind ik gewoon heel erg lastig, want ik wil niet vervelend zijn.

Ik wil dat mensen mij normaal vinden, niet een aansteller. Dat ik niet vervelend ben.

En dat vind ik gewoon belangrijker dan niet achteruit gaan. Wat is dat voor complete onzin?

Echt, ik zat op zo'n moment dat ik dacht van, oke, nu gaat het echt het aller slechtste met mijn gezondheid dat het tot nu toe is gegaan (tijdens deze challenge) Maar ik ga gewoon naar de psychiater, want hij zei dat hij graag de afspraak met mij in persoon wil.

Dus ik zat er de hele tijd tegenaan te hikken en pas op de dag zelf heb ik gebeld en gezegd, joh, mijn gezondheid gaat echt echt achteruit.

Nu fietsen en een uur rechtop zitten is eigenlijk helemaal niet verstandig. Dat durfde ik echt niet. Maar ja. Zo was de situatie en pas als de situatie zo is durf ik dat dus aan te geven. Met dus de harde deadline van ik moest echt anders zo naar de psycholoog.

Compassie

Ik ben lief voor mezelf geweest. Ik zei joh, het is al supergoed dat ik het dus heb aangegeven. Het is stap één. Ik ben het aan het leren. Het hoeft niet per se perfect te gaan. Dat ik het door heb is eigenlijk al stap één, dus ik ben zelfs op stap twee dat ik er ook echt wat aan gedaan heb. Later gaat het me dus lukken om op tijd aan te geven van hé, ik wil graag dingen thuis laten gebeuren. En beter grenzen aan te geven en mijn gezondheid belangrijker vinden dan om als normaal gezien te worden of niet vervelend gevonden te worden.

Hulp inschakelen

Met het excuus van de challenge, dus dat ik mezelf kon overtuigen dat ik echt geen pems mocht hebben puur en alleen omdat het een challenge was, lukte het mij om nu wel structureel hulp in te schakelen, want ik heb dus eerder geprobeerd om een schoonmaakster in huis te halen en dat ging niet helemaal.

Daardoor dacht ik, nou, ik doe het wel gewoon zelf. Maar nu heb ik dus echt meer gepusht van we gaan een schoonmaakster in huis halen en ik heb wat meer hulp nodig bij het koken en dat soort dingen dus die structurele hulp heb ik nu dus wel in huis. Wat heel erg fijn is.

Het hielp me ook met echt zeggen; ik ga een afspraak afzeggen of verplaatsen. Iets wat ik normaal dus echt niet kon en ik dacht dat ik gewoon ja, ik kan er heen en ik vind het de pem wel waard. Nee! Ik vind het de pem niet waard, ik durf het gewoon niet! Ik durf het niet af te zeggen.

Nu met zo'n stok achter de deur van het hoeft maar één maand, want dat is het hele idee van één maand geen pem hebben is dat ik mezelf kan overtuigen met "het hoeft maar 1 maand"

Ik doe moeilijk voor één maand en dan is het weer voorbij. In mijn hoofd weet ik ook wel dat ik het langer wil proberen dan een maand, maar wanneer ik mezelf dus overtuig dan zeg ik:

Joh, Het is maar één maand.

Mijn moeder komt elke donderdag langs om mij te helpen in huis en met ja, dingen die ik, waar ik dan gewoon op dat moment hulp bij nodig heb en ik durfde haar nooit om hulp te vragen op andere dagen. Wanneer het bijvoorbeeld niet lukte om mijn eigen eten te koken op een dinsdag. Ik noem maar wat en nu met die stok achter de deur doe ik dat wel, dus dat is heel fijn.

Mijn moeder gaf zelf ook aan dat ze dat fijn vindt, want zij denkt soms wel eens van ja heeft Laure Misschien nu hulp nodig? Moet ik een appje sturen met hé, heb je hulp nodig?

Want als zij een appje stuurt, dan geef ik wel toe dat ik hulp nodig heb.

Maar het is veel fijner voor haar als ik wel om hulp vraag, want dan hoeft zij zich geen zorgen te maken. Waar ik me dan weer zorgen over maak is. Misschien heeft zij net een hele drukke werkdag achter de rug en ziet zij het helemaal niet zitten om te gaan.

Dan komt zij alsnog, terwijl ze daar zelf niet energie voor heeft of geen zin in heeft of wat dan ook. Die energie wil ik van haar niet claimen. Maar het is natuurlijk aan haar om die grens aan te geven en dat wil ik niet compleet bij haar laten liggen.

Dus soms vraag ik ook wel eens van, gaat dit wel goed en denk jij ook aan je grenzen. Zo proberen we een beetje op elkaar te letten, want Ik wil ook niet dat mensen het vervelend gaan vinden of zichzelf in de problemen werken alleen maar om mij te helpen.

Pacen met een smartwatch

Mijn horloge, waarmee ik dus heel goed in de gaten kon houden hoe mijn hartslag eraan toe is en daardoor dus weet hoe mijn pots is en zo. Die is 7 jaar oud en begon heel slecht te worden. Als ik dingen doe, activiteiten, dan kijk ik meestal naar mijn horloge om te kijken naar mijn hartslag. Daar kan ik aan zien of ik moet stoppen met de activiteit maar de laatste tijd geeft hij mijn hartslag niet meer aan tijdens activiteiten.

Dus ik dacht steeds, joh, het is niet zo erg maar nu met deze stok achter de deur heb ik ook gedacht van oke, ik ga nu voor het horloge waar ik al een hele tijd mijn oog op heb. De garmin venu 3s. Die doet namelijk ook je body battery, je heart rate variety en dat soort dingen.

Deze watchface heet portal - GB https://apps.garmin.com/nl-NL/apps/f0e52b2f-4782-4b75-b115-cd55bb9e1ced

Dat is een horloge waar ik ontzettend blij mee ben en die mij eigenlijk sneller kan aangeven dat mijn gezondheid weer naar beneden gaat. Dat ik in een pem zit. Hoe ver ik al uit mijn pem ben. Hoe is mijn stressniveau, wat voor effect hebben medicijnen en dat soort dingen erop? Dus dat is heel erg cool.

Ik kon bijvoorbeeld heel goed zien nu dat ik best wel veel baad heb bij propranolol (een betablokker ter verlaging van mijn hoge pots hartslag) Ik was met propranolol gestopt omdat ik een verkeerd merk had gekregen waar ik heel veel last van heb gehad.

Het duurde 7 maanden voordat ik van al die symptomen af was.

En ik durfde eigenlijk niet meer terug te gaan om betablokkers, Maar ik merk nu dat ik zo weinig kon omdat ik geen propranonol meer slikte, dus het is niet dat ik vooruit ben gegaan. Het is gewoon dat dat ene medicijn mij heel veel functie teruggeeft.

Ik voel me niet direct beter. Daarom wist ik niet of het wel echt wat deed, maar nu zie ik direct in het stress grafiekje dat de stress naar beneden gaat. Dat ik goed kan ontspannen als ik dus lig. Want soms heb ik ook stress, terwijl ik lig. Heel raar. En kan ik zien dat het allemaal mooi netjes stabiel blijft terwijl ik meer dingen kan doen.

En soms is het gewoon heel lastig om bij te houden van hoeveel kun je eigenlijk doen en ben je dan vooruit gegaan als je je dus niet perse beter voelt?

Ik dacht dat ik heel veel baat zou hebben bij de Body Battery die me dus 's ochtends aangeeft hoeveel energie ik ongeveer zou hebben.

Maar ik heb dus eigenlijk het meeste baat bij het stressniveau, wat dus gebaseerd is overdag op je heart rate variety. De tijd tussen je hartslagen in, die moet verschillen.

Hoe meer die verschilt, hoe meer dat aangeeft dat je lichaam zich kan aanpassen en kan herstellen.

Je gemiddelde heart rate variety 's nachts geeft een goed beeld van of je in een pem zit of je lichaam heel hard bezig is met ergens van herstellen. Een hogere waarde dan normaal is dus ook niet goed. Je moet in het midden zitten.

Ik zag daardoor ook dat het dus goed is voor mij om toch weer mijn propranolol 's ochtends in te nemen voordat ik opsta. In de ochtend tanden poetsen, aankleden, traplopen en ontbijten geeft de grootste stresspiek van de dag. Een betablokker voor die tijd nemen maakt de piek aanzienlijk kleiner. Zo kan ik dus goed zien welke gewoontes echt helpen.

Frustratie

Nu dacht ik, oke, Ik denk dat ik er mentaal wel redelijk ben. Ik ben al een paar keer vrij gefrustreerd geweest en mezelf de compassie gegeven van, hé, dit hoort erbij.

Dit wist ik al. Ik wist ook dat ik tegen een moment aan zou lopen dat ik deze challenge helemaal niet meer leuk vind. Dat laat ik ook gaan.

Laat ik het mentaal ook even varen, even niet meer aan denken, even niet meer mee bezig zijn. Nou en dan gaat dat allemaal best wel goed, heel lief voor mezelf zijn mezelf veel ruimte geven. Wat ik ook heel fijn vind is gewoon het voorzien van emoties. Voorzien dat ik dingen vervelend ga vinden.

Dat zorgt dat wanneer dat moment er komt dat ik ergens helemaal klaar mee ben dat het eigenlijk minder erg is. Dat ik er minder weerstand tegen heb. Want als je niet wil dat het zo is, het is zo, dus je maakt het alleen maar erger voor jezelf als je vindt dat het niet zo had moeten zijn.

Het probleem waar ik dus het meeste tegenaan liep, waardoor ik zo verslechterd ben is dat ik ook uit frustratie vond dat ik gewoon leuke dingen mocht doen of wilde doen. Daarmee ging ik dan steeds toch over mijn grenzen en maakte ik mijn gezondheid tijdens deze challenge erger.

Geen erg leuke dingen meer doen

Op dat ergste punt waarop ik echt in het donker lag niet goed tegen licht kon. weinig meer kon doen als ik uit mijn pem kwam. Toen heb ik besloten, oke, ik stop met leuke dingen doen waar ik niet mee kan stoppen. Dat dingen zo leuk zijn dat ik mezelf niet kan afremmen.

Ik ben al afgestapt van longformat video's zoals deze YouTube video of podcast aflevering.

Ik had nu al zoveel geleerd dat ik het dus echt even tegen een camera wilde vertellen en dan edit ik het later op een ander moment wel. Dat zoek ik nog wel uit.

Ik ben al een tijdje korte videos, shorts, gaan maken op TikTok en op Instagram en dat was hartstikke leuk! Het is snel gedaan en het kostte wel inderdaad minder energie dan YouTube video.

Alleen ik maak ze gewoon in één dag in één keer achter elkaar. Zelfs als ik me ervan kan overtuigen om na 15 minuten een pauze te nemen dan de volgende keer lukt het me niet meer om pauze te nemen en dan ging ik gewoon over mijn grenzen.

Dus ik heb tegen mezelf gezegd, dan is het een maand niks leuks. Waar ik dan echt gebruik van moet maken, is matig leuke dingen, podcasts, luisterboeken, spelletjes die heel rustig zijn of op mijn telefoon of op mijn laptop. Echt hele rustige dingen waarmee ik mezelf dan gewoon moet vermaken.

Delegeren

Nog iets waar ik tegenaan liep is dat ik heel graag dingen goed op mijn manier gedaan wil hebben. Mijn schoonouders kwamen bijvoorbeeld langs het het leek mij leuk om buiten te zitten. Ik weet hoe je de zonnewering zo aanpast dat de zon niet precies vervelend invalt. Zo zit je buiten veel fijner. Daardoor ging ik weer over mijn grenzen met het ophangen daarvan.

Toen zei iemand: Je moet gewoon leren delegeren. Je moet leren hoe je vertelt aan andere mensen wat ze moeten doen en het ook durven te vertellen aan andere mensen en het ook minder erg vinden als dingen niet goed worden gedaan of niet op mijn manier. Het is natuurlijk wel dat ik vrij graag dingen echt zo precies doe zoals ik wil.

Dat vind ik gewoon fijn en ja dat perfectionisme heb ik vroeger al geprobeerd los te laten. Dat gaat best wel goed, maar dat perfectionisme in die situatie had ik nog niet ontdekt.

Deze twee weken gaat het nu heel erg goed en dat komt omdat ik dus geen leuke dingen doe en echt goed mijn afspraken verplaats.

Ik had nu mijn autisme diagnose kunnen hebben, maar die heb ik niet omdat ik dus die afspraak heb verplaatst en dat vind ik heel jammer, maar het is zo.

Het belangrijk gaan vinden geen pems te hebben

Ik had mezelf eerst geprobeerd bang te maken om een pem te krijgen, dus uitzoeken wat betekent een pem. Is dat schade? Wat gebeurt er dan? Hoe erg is het als je dus jezelf verergert en dat soort dingen, maar dat werkt eigenlijk niet.

Ik weet het niet. Ik vind het gewoon niet belangrijk om pems te voorkomen, om mijn gezondheid niet te verergeren. Dat klinkt heel raar. Ik vind het zelf heel raar dat ik dat niet belangrijk vind, maar goed, dus waar het op neerkomt is dat ik het belangrijk moet gaan vinden om geen pems te krijgen. Dat ik mijn gemoedstoestand goed hou, want ik ben veel vrolijker. Ik heb ben veel energieker. Ik ben veel creatiever. Ja, als ik geen pem heb en als ik dat volhoud, is er een kans dat ik vooruitga. Dat is er gewoon zo.

Toen ik klaar was bij de vermoeidheidskliniek, vroegen ze aan mij, wat vind je nog het moeilijkste? Ja, pems voorkomen. Toen zei hij huh? Maar dat heb ik je toch geleerd om dat niet te doen? Nee, Dat is mij niet geleerd, want je hebt daar maar 6 afspraken met de psycholoog en ik had er echt wel veel meer kunnen hebben, want ik ben iemand die heel koppig is. Heel graag mensen niet In de weg wil zitten. Niet vervelend wil zijn, niet niet lui of wat dan ook gevonden wil worden. En, ik doe gewoon heel graag dingen, dus dat had echt wel een stuk meer hulp kunnen gebruiken.

Ik heb nu dus ook de vermoeidheidskliniek gehad voor mijn ME/CVS. Ik heb mijn pots volledig onder controle, ook voor mijn medicatie en dat soort dingen. Mijn mcas heb ik ook onder controle. Mijn prikkelbare darm heb ik onder controle. Ik heb vrijwel geen symptomen meer.

Als pacen mij ooit gaat helpen, als geen pems hebben mij ooit vooruit gaat helpen, dan is dat wel nu.

Nog een reden voor de challenge

Wat ik ook had gemerkt, is dat als ik dingen deed, zoals weet ik veel de wimhof methode, acupunctuur, wat dan ook. Als er iets mij een klein beetje vooruitgang gaf, dan ging ik mezelf weer achteruit helpen door continu pems te hebben.

Dus als ik dingen probeer die mij vooruitgang geven, dan beroof ik me van die vooruitgang. Dus voordat ik nu meer andere soorten dingen ga proberen wil ik gewoon zorgen dat het mij lukt om mezelf niet achteruit te laten gaan.

CFS health tijdlijn

Toevallig vertelde een lotgenootje net over CFS-health.

Dat kende ik al, maar hun strategie is dus echt mensen beter maken door radicaal te pacen en ook NIET over je grenzen te gaan. Wat ik wel fijn vond is toen ik er weer naar luisterde, hadden ze het dus over verschillende fases van beter worden.

De eerste is dat je dus heel erg rust. Je kunt dan voor je gevoel achteruit gaan en dat ervaarde ik dus ook toen ik echt op bed ging liggen in het donker. Geen leuke dingen meer doen. Toen merkte ik dat ik eerst meer moe werd. Dat is dus een beetje die adrenaline die stopt.

Dan dacht ik even van, oh, wat vervelend dat ik erger wordt, maar iemand anders, een lotgenoot die deelde dat zij ook erger werd voordat het beter wordt.

Niet veel erger. Gewoon dat je denkt, waarom ben ik ZO moe? Dat was na een week eigenlijk al een stuk beter.

Na een week noemde ik mezelf wel uit mijn pem en toen begon voor mij het punt van ja, deze challenge. Dus het begint al een week dat je heel erg rustig aan doet, maar vanaf dat moment dat ik uit mijn pem was, noem ik dat ik nu op twee weken geen pem zit en nu gaat het dus wel beter.

Toch moe

Wat me opvalt is dat ik mezelf wel elke dag moe voel. Dus eerst zei ik dat ik eigenlijk ja buiten pems niet echt symptomen had en mij gewoon ook niet moe voelde en dat ik ook energie pieken had. Dat heb ik tot nu toe nog niet. Dat vind ik wel opvallend.

CFS-health heeft het dus ook over dat tweede stadium en dat begint als je 2 tot 3 weken geen pem heb gehad. Dus volgende week begint dat stadium voor mij, dat je dus toch weer iets meer mag gaan doen.

Dat je gewoon in huis, je normale huiselijke dingen doet. (dat geld in iedergeval voor mijn niveau) Dat je iets meer beweegt en dus wel nog steeds heel erg op je herstel focust, rustig aan doen en je mag dan ook weer de dingen doen die ik graag deed.

Waaronder sport. Dus niet echte sport, niet schrikken. Ik heb een hele aflevering over hoe ik heel voorzichtig sport maar dat is iets wat mij ook meer energie geeft.

Ik sport alleen niet tijdens pems en ook niet aan het einde van een pem wanneer je heel makkelijk weer terug erin valt. Dus ik heb wel zin om weer wat meer te gaan doen en ik voel ook dat de energie daardoor wat meer terug komt.

Zij hadden het over een periode van 2 tot 3 maanden dat je geen pem moet hebben om vooruitgang te beginnen te zien, dus dat vind ik eigenlijk wel een fijne tijdlijn.

Ik ga nu dus de 3e week in. Het moment dat ik meer energie krijg en juist heel voorzichtig daarmee moet zijn terwijl ik dat niet meer wil, niet meer geef om geen pems krijgen omdat ik gewoon een beetje wil leven. Dus ik hoop dat ik het volhoud en ik hou jullie op de hoogte.